(172.) Πᾶς νοῦς ἀϊδίων ἐστὶ προσεχῶς καὶ ἀμεταβλήτων κατ’
οὐσίαν ὑποστάτης.
τὸ γὰρ ἀπὸ ἀκινήτου παραγόμενον αἰτίας ἅπαν ἀμετάβλητόν
ἐστι κατὰ τὴν οὐσίαν· νοῦς δὲ ἀκίνητος, αἰώνιος πάντῃ ὢν καὶ
ἐν αἰῶνι μένων. καὶ τῷ εἶναι παράγει ἃ ἂν παράγῃ· εἰ δὲ ἀεὶ
ἔστι καὶ ὡσαύτως ἔστιν, ἀεὶ παράγει καὶ ὡσαύτως· οὐκ ἄρα
ποτὲ μὲν ὄντων, ποτὲ δὲ μὴ ὄντων αἴτιος, ἀλλὰ τῶν ἀεὶ ὄντων.
(174.) Πᾶς νοῦς τῷ νοεῖν ὑφίστησι τὰ μετ’ αὐτόν, καὶ ἡ ποίησις
ἐν τῷ νοεῖν, καὶ ἡ νόησις ἐν τῷ ποιεῖν.
εἰ γὰρ νοητόν ἐστι καὶ νοῦς ταὐτὸν καὶ τὸ εἶναι ἑκάστου τῇ
νοήσει τῇ ἐν ἑαυτῷ [ταὐτόν ], ποιεῖ δὲ ἃ ποιεῖ τῷ εἶναι, καὶ παρ-
άγει κατὰ τὸ εἶναι ὅ ἐστι, καὶ τῷ νοεῖν ἂν παράγοι τὰ παραγό-
μενα. τὸ γὰρ εἶναι καὶ τὸ νοεῖν ἓν ἄμφω· καὶ γὰρ ὁ νοῦς καὶ
[πᾶν ]τὸ ὂν τὸ ἐν αὐτῷ ταὐτόν. εἰ οὖν ποιεῖ τῷ εἶναι, τὸ δὲ
εἶναι νοεῖν ἐστι, ποιεῖ τῷ νοεῖν.
καὶ ἡ νόησις ἡ κατ’ ἐνέργειαν ἐν τῷ νοεῖν· τοῦτο δὲ τῷ εἶναι
ταὐτόν· τὸ δὲ εἶναι ἐν τῷ ποιεῖν (τὸ γὰρ ἀκινήτως ποιοῦν τὸ
εἶναι ἐν τῷ ποιεῖν ἀεὶ ἔχει )· καὶ ἡ νόησις ἄρα ἐν τῷ ποιεῖν.
100 Omnis intelligentia intelligit res sempiternas quae non destruuntur neque cadunt sub tempore
101 Quod est quoniam si intelligentia est semper quae non movetur, tunc ipsa est causa rebus sempiternis quae non destruuntur nec permutantur neque cadunt sub generatione et corruptione. Et intelligentia quidem non est ita, nisi quia intelligit rem per esse suum, et esse suum est sempiternum quod non corrumpitur (...)
102 Cum ergo hoc sit ita, dicimus quod res destructibiles (...) sunt ex corporeitate, scilicet ex causa corporea temporali, non ex causa intellectibile aeterna,