2005年10月22日

講読用原文14

(167.)  Πᾶς νοῦς ἑαυτὸν νοεῖ· ἀλλ’ ὁ μὲν πρώτιστος ἑαυτὸν
μόνον, καὶ ἓν κατ’ ἀριθμὸν ἐν τούτῳ νοῦς καὶ νοητόν· ἕκαστος
δὲ τῶν ἐφεξῆς ἑαυτὸν ἅμα καὶ τὰ πρὸ αὐτοῦ, καὶ νοητόν ἐστι
τούτῳ τὸ μὲν ὅ ἐστι, τὸ δὲ ἀφ’ οὗ ἐστιν.
   ἢ γὰρ ἑαυτὸν νοεῖ πᾶς νοῦς ἢ τὸ ὑπὲρ ἑαυτὸν ἢ τὸ μεθ’
ἑαυτόν.
   ἀλλ’ εἰ μὲν τὸ μεθ’ ἑαυτόν, πρὸς τὸ χεῖρον ἐπιστρέψει νοῦς
ὤν. καὶ οὐδὲ οὕτως ἐκεῖνο αὐτὸ γνώσεται, πρὸς ὃ ἐπέστρεψεν,
ἅτε οὐκ ὢν ἐν αὐτῷ, ἀλλ’ ἔξω αὐτοῦ, τὸν δὲ ἀπ’ αὐτοῦ τύπον
μόνον, ὃς ἐν αὐτῷ γέγονεν ἀπ’ ἐκείνου· ὃ γὰρ ἔχει, οἶδε, καὶ ὃ
πέπονθεν, οὐχ ὃ μὴ ἔχει καὶ ἀφ’ οὗ [οὐ ]πέπονθεν.
   εἰ δὲ τὸ ὑπὲρ αὐτόν, εἰ μὲν διὰ τῆς ἑαυτοῦ γνώσεως, ἑαυτὸν
ἅμα κἀκεῖνο γνώσεται· εἰ δὲ ἐκεῖνο μόνον, ἑαυτὸν ἀγνοήσει νοῦς
ὤν. ὅλως δέ, τὸ πρὸ αὐτοῦ γινώσκων, οἶδεν ἄρα ὅτι καὶ αἴτιόν
ἐστιν ἐκεῖνο, καὶ ὧν αἴτιον· εἰ γὰρ ταῦτα ἀγνοήσει, κἀκεῖνο
ἀγνοήσει τὸ τῷ εἶναι παράγον, [ἃ παράγει, καὶ ]ἃ παράγει μὴ
γινώσκων. ὃ δὲ ὑφίστησι καὶ ὧν αἴτιον τὸ πρὸ αὐτοῦ γινώσκων,
καὶ ἑαυτὸν ἐκεῖθεν ὑποστάντα γνώσεται. πάντως ἄρα τὸ πρὸ
αὐτοῦ γινώσκων γνώσεται καὶ ἑαυτόν.
   εἰ οὖν τις ἔστι νοῦς νοητός, ἐκεῖνος ἑαυτὸν εἰδὼς καὶ τὸ νοητὸν
οἶδε, νοητὸς ὤν, ὅ ἐστιν αὐτός· ἕκαστος δὲ τῶν μετ’ ἐκεῖνον τὸ
ἐν αὐτῷ νοητὸν νοεῖ ἅμα καὶ τὸ πρὸ αὐτοῦ. ἔστιν ἄρα καὶ ἐν
τῷ νῷ νοητὸν καὶ ἐν τῷ νοητῷ νοῦς· ἀλλ’ ὁ μὲν τῷ νοητῷ ὁ
αὐτός, ὁ δὲ [τῷ νοοῦντι ]τῷ μὲν ἐν αὐτῷ ὁ αὐτός, τῷ πρὸ αὐτοῦ
δὲ οὐχ ὁ αὐτός· ἄλλο γὰρ τὸ ἁπλῶς νοητὸν καὶ ἄλλο τὸ ἐν τῷ
νοοῦντι νοητόν.


109 Omnis intelligentia intelligit essentiam suam
110 Quod est quia intelligens et intellectum sunt simul, cum ergo est intelligentia intelligens et intellectum, tunc procul dubio videt essentaim suam.
111 Et, quando videt essentiam suam, scit quod intelligit per intelligentiam essentiam suam.
112 Et, quando scit essentaiam suam, scit reliquas res quae sunt sub ea, quoniam sunt ex ea.
113 Verumtamen in ea sunt per modum intellectibilem. Ergo intelligentia et res intellectae sunt unum.
114 Quod est quia si res intellectae et intelligentia sunt unum, et intelligentia scit esse suum, tunc procul dubio quando scit essentiam suam, scit reliquas res, et, quando scit reliquas res, scit essentiam, quia, quando scit reliquas res, ipsa non scit eas nisi quia sunt intellectae. Ergo intelligentia scit essentiam suam et scit res intellectas simul, sicut ostendimus.


投稿者 Masaki : 2005年10月22日 10:59